Postępowanie z chorymi zagrożonymi nagłą śmiercią sercową. Farmakoterapia

Zapobieganie nagłej śmierci sercowej, która stanowi główną przyczynę zgonów sercowych, jest ważnym problemem klinicznym. Szczególnie zagrożone nagłym zgonem sercowym są osoby po zawale serca i z niewydolnością serca, u których zaobserwowano epizody komorowych zaburzeń rytmu. Do niedawna farmakoterapia, mająca na celu zapobieganie złośliwym arytmiom komorowym i nagłym zgonom sercowym, opierała się jedynie na klasycznych lekach antyarytmicznych. Obecnie, z uwagi na niską skuteczność i liczne działania niepożądane, leki te, oprócz β-adrenolityków, są mniej chętnie zalecane. W grupie chorych po zawale serca i z niewydolnością serca można rozważyć przewlekłą terapię amiodaronem lub sotalolem (a nie innymi lekami antyarytmicznymi), pod warunkiem że zastosowany wcześniej β-adrenolityk nie był skuteczny. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia polekowego zespołu wydłużonego QT i częstoskurczu typu torsade de pointes, u osób przyjmujących sotalol lub amiodaron należy okresowo wykonywać EKG z oceną QTc. W związku z rozczarowaniem klasycznymi lekami antyarytmicznymi, w zapobieganiu nagłej śmierci sercowej coraz większą uwagę zwraca się na leki o tak zwanym potencjalnym działaniu antyarytmicznym (inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery receptora angiotensyny, antagoniści receptora aldosteronu, statyny), które w wielu badaniach zmniejszały ryzyko nagłego zgonu sercowego

Przeciwarytmiczne właściwości inhibitorów konwertazy angiotensyny

Klasyczne leki przeciwarytmiczne, stosowane w prewencji nagłej śmierci sercowej, przyniosły rozczarowanie. W związku z tym zwrócono uwagę na leki o potencjalnym działaniu przeciwarytmicznym - inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE, angiotensin-converting enzyme). W badaniach klinicznych wykazano, że zapobiegają one arytmiom komorowym oraz, co najważniejsze, nagłym zgonom sercowym. Te korzystne efekty dotyczyły przede wszystkim chorych z niewydolnością serca i po ostrym zawale serca. W wytycznych European Society of Cardiology (ESC) zaleca się stosowanie inhibitorów ACE w celu prewencji nagłej śmierci sercowej w tych grupach pacjentów, nadając im najsilniejszą klasę zaleceń (klasa IA). Stosowane w ciągu ostatnich 3 dekad leki przeciwarytmiczne, leczenie chirurgiczne i ablacja umożliwiały utrzymanie rytmu zatokowego u wielu pacjentów z migotaniem przedsionków. Jednak żadna z powyższych metod nie wpływa na remodeling przedsionka, który powoduje występowanie tej arytmii. Strategia terapii migotania przedsionków obejmująca stosowanie inhibitorów ACE pozwala na redukcję strukturalnych i elektrofizjo- logicznych zmian w przedsionkach odpowiedzialnych za powstawanie arytmii. W badaniach klinicznych wykazano, że inhibitory ACE zmniejszają częstość występowania migotania przedsionków, zwłaszcza u chorych z niewydolnością serca. W aktualnych wytycznych American College of Cardiology/American Heart Association/ European Society of Cardiology (ACC/AHA/ESC) z 2006 roku po raz pierwszy wspomniano o możliwości prewencji migotania przedsionków za pomocą inhibitorów ACE

Waveguide model of the hearing aid earmold system

BACKGROUND: The earmold system of the Behind-The-Ear hearing aid is an acoustic system that modifies the spectrum of the propagated sound waves. Improper selection of the earmold system may result in deterioration of sound quality and speech intelligibility. Computer modeling methods may be useful in the process of hearing aid fitting, allowing physician to examine various earmold system configurations and choose the optimum one for the hearing aid user. METHODS: In this paper, a computer model adequate for this task is proposed. This model is based on the waveguide modeling method. The waveguide model simulates the propagation of sound waves in the system of cylindrical tubes. Frequency response of the hearing aid receiver is simulated in the model and the influence of the ear canal and the eardrum on the earmold system is taken into account. The model parameters are easily calculated from parameters of a physical hearing aid system. Transfer function of the model is calculated and frequency response plots are obtained using the Matlab system. RESULTS: The frequency response plots of the earmold model were compared to the measurement plots of the corresponding physical earmold systems. The same changes in frequency responses caused by modification of length or diameter of a selected waveguide section, are observed in both measurement data of a real earmold system and in computed model responses. CONCLUSION: Comparison of model responses obtained for various sets of parameters with measurement data proved that the proposed model accurately simulates the real earmold system and the developed model may be used to construct a computer system assisting the physician who performs earmold system fitting

Could autonomic nervous system parameters be still helpful in identifying patients with left ventricular systolic dysfunction at the highest risk of all-cause mortality?

Background: Autonomic imbalance is associated with poor prognosis of patients with systolic dysfunction. Most of the previous data were written several years ago and constituted to cardiovascular or arrhythmic mortality. Current treatment of these patients has improved substantially over the last decades, and thus, the population at risk of death may have altered as well. Consequently, data on high-risk patients with systolic dysfunction in the modern era are sparse and those from previous trials may no longer be applicable. The aim herein, was to verify whether well-known autonomic indices — baroreflex sensitivity (BRS) and heart rate variability (HRV) — remain accurate predictors of mortality in patients with systolic dysfunction. Methods: Non-invasively obtained BRS and HRV were analyzed in 205 clinically stable patients with left ventricular ejection fraction (LVEF) ≤ 40%. 28 patients died within 28 ± 9 month follow-up. Results: Baroreflex sensitivity, low-frequency (LF) in normalized units, LF to high-frequency ratio and standard deviation of average R-R intervals were significantly associated with mortality; cut-off values of the highest discriminatory power for abovementioned parameters were ≤ 3.0 ms/mmHg, ≤ 41, ≤ 0.7 and ≤ 25 ms, respectively. In bivariate Cox analyses (adjusted for LVEF, New York Heart Association [NYHA] or absence of implantable cardioverter-defibrillator [ICD]) autonomic indices remain significant predictors of death. Conclusions: Baroreflex sensitivity and HRV — may still be helpful in identifying patients with left ventricular systolic dysfunction at the highest risk of all-cause mortality, independently of LVEF, NYHA class and ICD implantation

Baroreflex sensitivity but not microvolt T-wave alternans can predict major adverse cardiac events in ischemic heart failure

Background: Major adverse cardiovascular events (MACE) constitutes the main cause of morbidity and mortality in ischemic heart failure (HF) patients. The prognostic value of the autonomic nervous system (ANS) parameters and microvolt T-wave alternans (MTWA) in this issue has not been identified to date. The aim herein, was to assess the usefulness of the abovementioned parameters in the prediction of MACE in HF patients with left ventricular systolic dysfunction of ischemic origin. Methods: Baroreflex sensitivity (BRS), heart rate variability (HRV), MTWA and other well-known clinical parameters were analyzed in 188 ischemic HF outpatients with left ventricular ejection fraction (LVEF) ≤ 50%. During 34 (14–71) months of follow-up, 56 (30%) endpoints were noted. Results: Univariate Cox analyses revealed BRS (but not HRV), MTWA, age, New York Heart Association III, LVEF, implantable cardioverter-defibrillator presence, use of diuretics and antiarrhythmic drugs, diabetes, and kidney insufficiency were defined as significant predictors of MACE. Pre-specified cut-off values for MACE occurrence for the aforementioned continuous parameters (age, LVEF, and BRS) were: ≥ 72 years, ≤ 33%, and ≤ 3 ms/mmHg, respectively. In a multivariate Cox analysis only BRS (HR 2.97, 95% CI 1.35–6.36, p < 0.006), and LVEF (HR 1.98, 95% CI 0.61–4.52, p < 0.038) maintained statistical significance in the prediction of MACE. Conclusions: BRS and LVEF are independent of other well-known clinical parameters in the prediction of MACE in patients with HF of ischemic origin and LVEF up to 50%. BRS ≤ 3 ms/mmHg and LVEF ≤ 33% identified individuals with the highest probability of MACE during the follow-up period

Zajęcie serca w przebiegu neuronalnej lipofuscynozy ceroidowej

We present a case of a 58-year-old female with neuropsychiatric symptoms, followed by recurrent episodes of atrial flagellation and symptoms of heart failure. Based on intraoperative myocardial biopsy, neuronal ceroid lipofuscinosis was diagnosed

Wrażliwość baroreceptorów tętniczych u osób zdrowych

Odruch baroreceptorów u osób zdrowych Wstęp: Pomimo faktu, że badanie wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) stanowi jedną z podstawowych metod oceny czynności autonomicznego układu nerwowego u chorych kardiologicznych, niewiele jest w piśmiennictwie informacji opisujących grupę ludzi zdrowych, stanowiących dla nich punkt odniesienia. Cel pracy: Ocena wartości BRS w populacji ludzi zdrowych, z uwzględnieniem różnych metod badania tego parametru. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 74 osób w wieku 22&#8211;55 lat (śr. 38 &plusmn; 19), złożoną z 32 mężczyzn i 42 kobiet, na podstawie wywiadu i badania fizykalnego uznanych za zdrowe. U wszystkich wykonano ocenę BRS za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS), metody sekwencyjnej (Seq-BRS) z rozbiciem na sekwencje dodatnie (PosSeq-BRS) i ujemne (NegSeq-BRS) oraz trzech różnych sposobów analizy spektralnej &#8212; Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS. W analizie danych brano pod uwagę wiek oraz płeć badanych osób. Wyniki: Test fenylefrynowy oraz rejestrację spontanicznych zmian SBP i długości cyklu serca wykonano u wszystkich badanych osób. U żadnej z nich nie zaobserwowano niekorzystnych działań niepożądanych związanych z podawaniem fenylefryny. W grupie osób &#8804; 40 rż. stwierdzono znamiennie wyższe średnie wartości Phe-BRS, Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS i Seq-BRS niż w grupie osób > 40 rż. (odpowiednio w ms/mm Hg: 18,9 &plusmn; 6,7; 17 &plusmn; 9,5; 20,5 &plusmn; 14,8; 25,2 &plusmn; 15,7; 25,6 &plusmn; 13,3 i 13,6 &plusmn; 3,8; 11,3 &plusmn; 5,6; 13,5 &plusmn; 4,5; 15,2 &plusmn; 11; 16,7 &plusmn; 8,7, wszystkie p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennych różnic pomiędzy płciami w zakresie badanych parametrów, jak również pomiędzy PosSeqBRS i NegSeqBRS badanych u tych samych osób. U żadnej z nich nie stwierdzono za pomocą którejkolwiek z metod wartości BRS niższych lub równych 3ms/mm Hg. Wnioski: Uzyskane wartości średnie BRS oceniane za pomocą wszystkich zastosowanych metod mogą stanowić orientacyjny punkt odniesienia dla wyników badania tych parametrów uzyskanych u chorych kardiologicznych po uwzględnieniu podziału na grupy wiekowe

Wrażliwość baroreceptorów tętniczych u osób zdrowych

Odruch baroreceptorów u osób zdrowych Wstęp: Pomimo faktu, że badanie wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) stanowi jedną z podstawowych metod oceny czynności autonomicznego układu nerwowego u chorych kardiologicznych, niewiele jest w piśmiennictwie informacji opisujących grupę ludzi zdrowych, stanowiących dla nich punkt odniesienia. Cel pracy: Ocena wartości BRS w populacji ludzi zdrowych, z uwzględnieniem różnych metod badania tego parametru. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 74 osób w wieku 22&#8211;55 lat (śr. 38 &plusmn; 19), złożoną z 32 mężczyzn i 42 kobiet, na podstawie wywiadu i badania fizykalnego uznanych za zdrowe. U wszystkich wykonano ocenę BRS za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS), metody sekwencyjnej (Seq-BRS) z rozbiciem na sekwencje dodatnie (PosSeq-BRS) i ujemne (NegSeq-BRS) oraz trzech różnych sposobów analizy spektralnej &#8212; Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS. W analizie danych brano pod uwagę wiek oraz płeć badanych osób. Wyniki: Test fenylefrynowy oraz rejestrację spontanicznych zmian SBP i długości cyklu serca wykonano u wszystkich badanych osób. U żadnej z nich nie zaobserwowano niekorzystnych działań niepożądanych związanych z podawaniem fenylefryny. W grupie osób &#8804; 40 rż. stwierdzono znamiennie wyższe średnie wartości Phe-BRS, Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS i Seq-BRS niż w grupie osób > 40 rż. (odpowiednio w ms/mm Hg: 18,9 &plusmn; 6,7; 17 &plusmn; 9,5; 20,5 &plusmn; 14,8; 25,2 &plusmn; 15,7; 25,6 &plusmn; 13,3 i 13,6 &plusmn; 3,8; 11,3 &plusmn; 5,6; 13,5 &plusmn; 4,5; 15,2 &plusmn; 11; 16,7 &plusmn; 8,7, wszystkie p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennych różnic pomiędzy płciami w zakresie badanych parametrów, jak również pomiędzy PosSeqBRS i NegSeqBRS badanych u tych samych osób. U żadnej z nich nie stwierdzono za pomocą którejkolwiek z metod wartości BRS niższych lub równych 3ms/mm Hg. Wnioski: Uzyskane wartości średnie BRS oceniane za pomocą wszystkich zastosowanych metod mogą stanowić orientacyjny punkt odniesienia dla wyników badania tych parametrów uzyskanych u chorych kardiologicznych po uwzględnieniu podziału na grupy wiekowe

Porównanie spektralnych metod oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych i testu fenylefrynowego u chorych po zawale serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory

Wstęp: Celem pracy jest zbadanie, czy wyniki wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS), uzyskane za pomocą spektralnej analizy spontanicznej zmienności ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca (wskaźniki LF-BRS, HF-BRS oraz Robbe-BRS), są zgodne z wynikami powszechnie akceptowanego testu enylefrynowego (Phe-BRS) w stopniu wystarczającym, aby porównywane metody można było stosować w sposób zamienny. Materiał i metody: Badaniami objęto 72 kolejnych chorych, w średnim wieku 51 &plusmn; 8 lat, po przebytym zawale serca, z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF L 40%), przyjętych do kliniki w celu przeprowadzenia badań kontrolnych. Zgodność między porównywanymi wynikami oceniano za pomocą analizy korelacji, porównania średnich, jak również metod opisanych przez Blanda i Altmana. Wyniki: Wartość średnia Phe-BRS wyniosła w badanej grupie chorych 4,5 &plusmn; 3,4 ms/mm Hg. Wartości średnie LF-BRS i HF-BRS były znamiennie wyższe niż Phe-BRS, wynosząc odpowiednio 6,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg (p < 0,05), 6,5 &plusmn; 4,9 ms/mm Hg (p < 0,05), natomiast wielkość wskaźnika Robbe-BRS nie różniła się istotnie od Phe-BRS, wynosząc 4,3 &plusmn; 4,1 ms/mm Hg. Współczynniki korelacji liniowej między Phe-BRS a LF-BRS, HF-BRS i Robbe-BRS były znamienne (p < 0,05) i wynosiły odpowiednio 0,56, 0,52 i 0,58. Zakresy zgodności i znormalizowane zakresy zgodności ocenianych metod w porównaniu z Phe-BRS wynosiły odpowiednio: od &#8211;7,3 do 12,1 ms/mm Hg i od &#8211;104% do 192%; od &#8211;7 do 9,3 ms/mm Hg i od &#8211;140% do 198%; oraz od &#8211;5,9 do 6,3 ms/mm Hg i od &#8211;160% do 148%. Ponadto stwierdzono, że uzyskanie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg pozwala przewidzieć wynik Phe-BRS >3 ms/mm Hg. Wnioski: Żadna z użytych metod spektralnych (LF-BRS, HF-BRS, jak również Robbe-BRS) nie może być używana zamiennie z testem fenylefrynowym w ocenie BRS u chorych po zawale serca z obniżoną LVEF. Badanie Robbe-BRS, którego wartości są najbardziej zbliżone do wyników Phe-BRS pozwala ograniczyć liczbę osób kierowanych na test fenylefrynowy. Stwierdzenie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg daje, przy wysokim poziomie istotności (p < 0,005), pewność, że wynik Phe-BRS osiągnie wartość wyższą niż 3 ms/mm Hg (p < 0,005), tj. nie będzie kwalifikował chorego do grupy osób zagrożonych nagłą śmiercią sercową. rzydatność kliniczna wskaźnika Robbe-BRS jest ograniczona poprzez znaczny odsetek wyników niediagnostycznych